ชีวิตที่ตัวคนเดียว ไปไหนลำพังคนเดียว
ไม่ต้องข้องเกี่ยวกับใคร
เคยคิดว่ามันสบาย ไม่ต้องกังวลอะไร
และความเหงาก็คงไม่โหดร้าย
วันนี้มันควรจะชิน
แต่เหมือนมันยังได้ยิน ว่าใจ ทนไม่ไหว
โอ๊ย ฉันมันประมาทเกินไป
โอ๊ย โอย ฉันไม่น่าจะเดินจากเธอมาแสนไกล
ถ้ารู้ว่าความเหงา มันจะกัดกินไปทั้งหัวใจ
ถ้ารู้ว่าความอ้างว้าง มันทรมานเกินจะทนรับไหว
ฉันคงไม่มาอยู่ตรงนี้คนเดียว
ถ้ารู้ว่าความเปลี่ยว มันทรมานเกินจะรับได้
อยากให้เธอตรงนั้นได้ยิน ว่าฉันตรงนี้ต้องการเธอข้างกาย
รอยยิ้มแววตาเดิมๆ อาหารเมนูเดิมๆ
คอยซ้ำเติมให้ปวดใจ
ไม่รู้มันเป็นอะไร ยิ่งคิดยิ่งจมลงไป
คำว่าเหงาจริงๆ มันโหดร้าย
วันนี้มันควรจะชิน
แต่ยิ่งนานยิ่งได้ยินว่าใจ ทนไม่ไหว
โอ๊ย ฉันมันประมาทเกินไป
โอ๊ย โอย ฉันไม่น่าจะเดินจากเธอมาแสนไกล
ถ้ารู้ว่าความเหงา มันจะกัดกินไปทั้งหัวใจ
ถ้ารู้ว่าความอ้างว้าง มันทรมานเกินจะทนรับไหว
ฉันคงไม่มาอยู่ตรงนี้คนเดียว
ถ้ารู้ว่าความเปลี่ยว มันทรมานเกินจะรับได้
อยากให้เธอตรงนั้นได้ยิน ว่าฉันตรงนี้ต้องการเธอข้างกาย
ถ้ารู้ว่าความเหงา มันจะกัดกินไปทั้งหัวใจ
ถ้ารู้ว่าความอ้างว้าง มันทรมานเกินจะทนรับไหว
ฉันคงไม่มาอยู่ตรงนี้คนเดียว
ถ้ารู้ว่าความเปลี่ยว มันทรมานเกินจะรับได้
อยากให้เธอตรงนั้นได้ยิน ว่าฉันตรงนี้ต้องการเธอข้างกาย